mrcltk

sevdiğim kadın ile haftasonu türkiyenin en kalabalık şehrinde olmamıza rağmen birbirimizden başka kimseyi görmeden cihangir, taksim, beşiktaş ve buyukada sokaklarında yürüyorduk.kalabalık bir cafeye girdiğimizde bile sadece birbirimize bakıyorduk. ama benım kulaklar tabı her zmanki gibi tüm fısıltılara acık... bu sayede daha cok eğleniyorum, hayattan keyif alıyorum... konu bu değil zaten.. konu sevgiydi, konu cıkar olmadan beslenen sevgiydi, konu şuurunu kaybetmişcesine anlamlandırılılan sevgiydi... havanın nasılolduğu önemli değildi, içimizdeki sevgi ellerimizi terletiyor, yuzumuzu yağ içinde bırakıyordu... konusulacak konular bıtıyordu bazen işte o sıralarda göz bebeklerimiz kalıyordu geriye sadece... tutuyordum kolunu cekiyordum kendime nede olsa kimsecikler yoktu cevremizde... zaten olsalar bile bize bizim dilimizde seslenmiyorlardi... bu bile ne kadar yabancı oldugumuzu gösteriyordu onlara... tanımaya cıkmıştık istanbulu, birde onun dilinden öğrenmeliydim yaşamayı... iki nokta v

Hayat bizler için zordur! Taşıyamayacağımız yükleri sırtımıza konduru verir. Sanki bir tüyü hareket ettirircesine.Sırtımızdaki tüyü öyle bir anlamlandırırız ki altında ezileceğimizi, bizi yok edeceğini düşünürüz.. An olur yerle bir olduğumuzu düşündüğümüzde, sırtımızdaki yükü sanki bir kabahat işlemiş gibi yere deydirdiğimizi düşünürüz... Yok olduğumuzu ve başarısızlıklar içinde yüzdüğümüzü düşleriz... Yanılıyoruz! Çünkü unutmayın hala aralarındayız! İşte bu yüzden yere düşsekte kalkarız!